Evli olan insanların birbirlerinden uzak kalmaları ve bu sürenin uzaması nedeniyle ortaya çıkan konularla alakalı olarak fıkhî hükümler oluşmuştur. Elbette kazanmak ve helalinden elde ettiği kazançla ailesini geçindirmek güzeldir ve olması gerekendir. Fakat bu böyle olmakla beraber, koca tarafından kadının uzun süre yalnız bırakılması dinimizde doğru görülmemiştir. Hele bu durum kasıtlı yapılırsa, yani kadını kocasız bırakma bilinçli yapılıyorsa bu daha da yanlış bir durumdur. Nitekim, İslam hukukunda kocası tarafından kasıtlı bir şekilde cinsel mağduriyete mahkûm edilmek istenen kadın, mahkemeye başvurabilir. Hâkim de kocayı kocalık görevlerini yerine getirmek üzere zorlar. Hüküm yerine getirilmezse nikâhı fesih yoluna gidebilir. Dilerse hâkim, dört ay süre verebilir. Sürenin sonunda durum düzelmez ise, yine nikâhı fesih yoluna gidebilir.[1]

Büyük muhaddis ve müçtehit İmam Ahmed b. Hanbel (r.a.) şöyle bir içtihatta bulunur: “Şu veya bu sebeple yolculuğa çıkan kişi, hastalık ve tutukluluk gibi dönüşünü engelleyen bir mâni yoksa, altı ay içinde dönmek mecburiyetindedir. Dönmez de kadın dava açarsa, kendisine dönmesi yazılı olarak bildirilir. Dönmemekte ısrar ederse hâkim evliliği sona erdirir, aralarını ayırır.” Bütün bunlardan anladığımız odur ki, kazanç sebebiyle bile olsa kocanın evinden uzun süre ayrı kalması doğru değildir ve aile hukukuna zarar verir.