Komşuluk mesafesinin uzak veya yakın olması, yapılacak muamelede öncelik açısından önemlidir. Hz. Âişe validemiz anlatıyor: “Ey Allah’ın Resulü! İki komşum vardır, hangisine hediye vereyim? diye sordum.” Buyurdular ki: “Hangisinin kapısı sana daha yakınsa ona hediyeni ver!”[1] Ebû Hureyre (r.a.)’dan rivayet edilen bir hadîs-i şerifte ise, “komşuluğun her yönden kırk haneyi kapsadığı” ifade edilmiştir.[2] Bazı ulema ise, komşuluğun sınırını genişleterek, ezan sesini işitenler; mescitteki kameti işitenler veya aynı mahallede veya şehirde oturanlar komşu olurlar demişlerdir. “…Anaya, babaya, akrabaya, yetimlere, yoksullara, yakın komşuya, uzak komşuya, yanınızdaki arkadaşa, yolcuya ve maliki bulunduğunuz kimselere ihsan ile muamele edin, iyi davranın…”[3] ayetinde bahsedilen “yakın komşuya iyilik etmek”, evi yakın olan veya hem yakın komşu hem akraba hem de din kardeşi olan kimselere güzel muamelede bulunmak, yardım etmek ve kusurlarına karşı sabırla tahammül göstererek onları affetmektir. “Uzak komşuya iyilik etmek” ise, evi uzak olan veya akrabalık bağı bulunmayan yahut Müslüman olmayan kimselere el uzatmak ve gönlümüzü açmaktır.