Kibir bir ahlaki kusur ve noksanlıktır. İslam kibri yasaklamıştır. İblis’in kibrinde olduğu gibi, insanı küfür ve şirke kadar götürebilir. Ancak böyle olmadığı hâlde zaman zaman gaflet eseri insan kendisini daha üstün kabul eder; karşısındakini ya maddi durumundan, ya mevki yönünden ya da sosyal bakımdan kendisine denk kabul etmez ve biraz daha aşağı görebilir. Bunu söz ya da fiili ile de karşısındakine aksettirmiş olabilir. Belki böyle bir kibir insanı küfre götürmez ama günaha sokar, tövbeyi gerektirecek bir suç teşkil eder. Hemen bu hâlden sıyrılıp, tövbe ve istiğfara sarılmalı ve yapılabiliyorsa helallik alınmalıdır.

Hz. Ebû Zerr el-Gıfârî (r.a.) hakkında anlatılan şu hadise konu ile yakından alakalıdır. Ma’rur (r.a.) anlatıyor: “Ebû Zerr ile Rebeze’de karşılaştım. Kendi üzerinde bir parça elbise, hizmetçisi üzerinde de bir parça elbise vardı. Bu durum ne diye kendisine sordum. O da bana şöyle dedi: Ben bir adamı anası sebebiyle ayıpladım. O adam beni Peygamber’e (s.a.v.) şikâyet etti. Bunun üzerine Peygamber (s.a.v.) şöyle buyurdu: “Sen onu annesi ile ayıpladın mı? Nasıl böyle yaparsın? Muhakkak ki sen kalbinde câhiliye olan bir adamsın. Bil ki, kardeşleriniz, sizin yardımcılarınızdır. Allah onları idareniz altına verdi. Kimin kardeşi, eli altında bulunuyorsa, yediğinden ona yedirsin ve giydiğinden ona giydirsin. Güç yetiremeyecekleri şeyi onlara yüklemeyiniz. Eğer onları güçlerinin üstünde görevlendirirseniz, onlara yardım ediniz.”[1] Bu olaydan sonra yapılan hatanın tövbesi için Ebû Zerr (r.a.) hizmetçisi gibi giyinmeye ve yarım elbise ile gezmeye başlamıştır.