İslam’a
göre evlenecek adaylar birbirlerini İslami ölçüler içerisinde
görüp konuşmalıdırlar. Ancak bu gizlice değil, velilerin haberi
dâhilinde yapılmalıdır. İstenecek kimse eğer kız ise anne
babasına, dul ise kendilerine müracaat edilerek fikirleri alınır.
Evlenme talebi erkekten olabileceği gibi, bizzat kadının babası
veya velisi tarafından da yapılabilir. Kız tarafının cevabı
olumsuzsa kibar bir dille vermeyeceklerini kesin olarak ifade
etmelidir. Erkek tarafı ise kesin cevabı aldıktan sonra
darılmamalı ve nasiplerini başkasında aramalıdır. Bununla
birlikte başkasının nikâh talebinde bulunduğu bir kadına, bunu
bildiği hâlde talip olmak caiz değildir. Kız tarafının cevabı
olumlu ise nişan yapılır. Nişan, evlenecek tarafların ön
görüşmeler sonucunda birbirlerine karşı evlenme vaatleridir, bir
nikâh akdi değildir. Nikâhları olmadığı için de nişanlılar
birbirlerine yabancıdırlar ve aralarındaki mahremiyet sınırına
dikkat edilmesi gerekir. Dolayısıyla yalnız başlarına görüşüp
konuşamayacakları gibi, tokalaşmaktan da kaçınmalıdırlar. Ancak
nikâhları akdedildikten sonra birbirlerine helal olurlar. Bazen,
evlenecek çiftler daha rahat hareket edebilmek için nişan yaparken
nikâhı da kıydırmaktadırlar. Nişanlılık bağlayıcı bir ön
akit olmadığı için taraflar evlenmeye mecbur edilemez ve
gerektiğinde bu nişan tek taraflı da bozulabilir. Unutulmamalıdır
ki, nikâh kıyıldıktan sonra -talak hakkı erkek tarafında olduğu
sürece- kız tarafı tek taraflı nikâhı bozamaz. Dolayısıyla
kız tarafı genellikle zarar göreceğinden nişanlı kalacaklarsa,
nikâhta acele etmemelidirler.

İslam
evlilik müessesesinin kurulması için gerekli olan mehir, çeyiz,
takı, düğün, nişan vb. bazı şeri ve örfi şartların
kolaylaştırılmasına vurgu yapar. Ancak israf ve karşı tarafı
ağır borca sokacak şartları zorlamayı caiz görmez. Dolayısıyla
İslam aile hukuku anlayışında bulunmayan “başlık parası”
evlilikleri zorlaştırdığı için asla caiz görülmemiştir.