İnfak, Arapça kökenli bir kelimedir. Nafaka verip geçindirme, besleme, Allah (c.c.) yolunda harcama gibi anlamlara gelir. Dinimizde ise, gerek hısım ve akrabalardan gerekse diğer insanlardan yoksul ve muhtaç olanlara para veya maişet yardımı yaparak, onların geçimini sağlamak, dinin hedef ve gayelerini gerçekleştirmek üzere temelinde hayır olan her türlü iyilik ve ihsan manasına gelen harcamaların tamamıdır.

Fıkıhta infak kavramının kapsamı çok daha geniştir. Aile içinde bakılması gereken kimselere yapılacak harcama infak içine dâhil olduğu gibi; diğer yoksul ve muhtaçlara yapılan zekât, sadaka ve benzeri yardımları Müslümanların dinlerini öğrenmelerine, yaşamalarına ve gelecek kuşaklara aktarılmasına imkân sağlayacak her türlü mali imkânın sarf edilmesini de içine alır.

Zekât ve sadaka-i fıtır gibi miktarı belirli yardımlaşma hükümleri gelmeden önce de ashâb-ı kirâm ihtiyaç olan çeşitli hususlarda harcamalar yapmak istiyor, fakat bunu nasıl yapacaklarını bilmiyorlardı. Muaz b. Cebel ile Sa’lebe (r.a.) Hz. Peygamber’e “Kölelerimiz ve hısımlarımız var. Bunlara malımızdan ne şekilde ve ne miktarda harcayalım.” diye sormuşlardı. Bunun üzerine şu ayet nazil oldu: “Ey Muhammed! Sana, hangi şeyi nafaka vereceklerini sorarlar. De ki: İhtiyacınızdan artanı verin.”[1] Bundan dolayıdır ki, zekât ibadeti farz olmadan önceleri, mali durumu iyi olan sahabe, günlük kazançlarının kendi ailesine yetecek kadarını evine bırakır, gerisini infak ederlerdi. Altın, gümüş ve diğer değerli nakit sahibi olanlar ise, bazen bir yıllık geçimlerini elinde tutar ve gerisini Allah rızası için harcarlardı.[2]