Günümüzde huzur evi olarak tabir edilen kurumlar vardır. Buralara bazen yakınları kalmamış insanlar, bazen de evlatları veya yakınları olduğu hâlde yaşlı insanlar konulabilmektedir. Bakacak hiçbir yakını kalmamış insanlara devletlerin sahip çıkarak onları barındırması elbette gerekli bir durumdur. Dinimizde de “Velisi olmayanın velisi devlettir.”[1] kuralı söz konusudur. Fakat bakacak evlatları veya yakınları olan insanların her ne kadar fiziki şartlar açısından uygun da olsa bu kurumlara konulması, tecrübelerle de sabit olduğu üzere o insanları huzurlu kılmamaktadır. Dolayısı ile yaşlı insanların çocukları tarafından bakılmayarak, yaşlılar evlerine yerleştirilmesi doğru bir davranış değildir.

Hem yaşlı hem de sağlık sorunu olan insanlar için bir bakıma hastane ve rehabilitasyon hizmeti sunan kurumlar vardır. Buralarda tutulan insanlar bir bakımdan burada tedavi gören insanlardır. Veya rehabilite ile hayata hazırlanan insanlardır. Böyle yerlere yaşlı insanların yatırılmasında bir problem olmasa gerekir. Çünkü bazı insanların evlerde bakımı için teknik alet ve edevata ihtiyaçları vardır. Ya konutların yetersizliği, ya alet ve edevatın güç yetirilemez oluşu ya da evde gerekli donanıma sahip insanların olmayışı aileleri buna zorlayabilir. İşte bu şartlarda yaşlı insanlar buralarda barındırılabilir. Bunda bir problem olmaz.