Kur’an bizim dinimizi, mutedil, aşırılıklardan uzak, ifrat ve tefritten arınmış bir din olarak belirtir. Bunun böyle olduğunu şu mübarek âyet-i kerîme bize haber vermektedir: “İşte böylece sizin insanlığa şahitler olmanız, Resul’ün de size şahit olması için sizi mutedil bir millet kıldık.”[1] Bundan dolayı, dinimizde aşırılıklara yer verilmemiştir.

İslam dinini bize öğreterek ve yaşayarak haber veren Peygamber Efendimiz (s.a.v.) zamanında, sahabeden bazıları aşırı hareket etmek istemişti. Ama bunlara Allah’ın resulü (s.a.v.) mani olmuştur.[2] Hz. Enes (r.a.) anlatıyor: “Bir gün Peygamber Efendimiz (s.a.v.) Mescid-i Nebevî’ye girdi. İki direk arasına gerilmiş bir ip gördü de “Bu ip nedir?” diye sordu. Orada bulunan ashâb-ı kirâm, ‘O ip, Zeynep bint-i Cahş (r.a.)’ındır. Namaz kılarken yorulduğu zaman ona tutunur.’ dediler. Peygamber Efendimiz (a.s.), ‘Onu çözünüz. Namazı zevkle kılınız. Yorulduğunuz zaman da yatıp uyuyunuz.’ buyurdu.”[3] Bunun yanında, dinimizde bir kenara çekilerek öyle etliye sütlüye karışmadan insanların dışında kalmak da doğru görülmemiştir. Allah resulü (s.a.v.) şöyle buyuruyor: “İnsanlar içine karışıp da onlardan gelecek sıkıntılara katlanan Müslüman, inanlara karışmayıp onlardan gelecek sıkıntıya sabretmek durumunda olmayan Müslüman’dan daha hayırlıdır.”[4]

Sakin bir ortamda daha bir huşu ve hudu (konsantre) ortamında ibadet etmek üzere mutena ve ıssız yerlerin tercih edilmesi elbette güzeldir. Ancak bunu aşırı bir şekle getirmek doğru değildir.