Düğün veya nişanda takılan, altın ve gümüşten yapılan ziynet eşyaları nisap miktarına ulaşınca zekât vermek gerekir. Çünkü İslam hukukunda, altın ve gümüş bizatihi nâmi (büyüyen) mallar kabul edilir. Temelde ticaret için yaratılmıştır. Ayrıca bunlar özünde semen (satış bedeli) olma özelliğine sahiptirler. Bundan dolayıdır ki, ister külçe ister döküm, isterse insanlar için ziynet (süs) eşyası olarak elde bulunsun, sahipleri bunların zekâtını vermekle yükümlü olur. Fakat altın ve gümüşten olmayan ziynet takımlarından yakut, inci, zümrüt, elmas gibi huliyyattan (süs eşyası) dolayı zekât lazım gelmez.

Zekâta tabi olan bu süs eşyalarının zekâtı ödeneceği zaman ya kendi cinslerinden ya da kıymetleri üzerinden ödeme yapılır. Ebû Hanîfe ile Ebû Yûsuf’a göre, altın ve gümüşten yapılan ziynet eşyasına veya ibrik, tablo, kaşık, çatal gibi ev eşyasına nisap miktarına ulaşınca kendi cinslerinden zekât verilecekse sanat değerlerine bakılmaksızın tartıları (ağırlıkları) esas alınır ve ona göre zekâtları ödenir. İmam Züfer’e göre kıymetlerine, İmam Muhammed’e göre ise fakirin lehine olana itibar edilir ve öylece zekâtları ödenir.