Vekâlet, dinimizde, bir kimsenin bizzat kendisinin de yapabileceği muamelattan olan bir işi yapması için, bir başkasını yetkili kılması karşılığında kullanılan bir tabirdir ve İslam’ın caiz gördüğü bir akittir. Cumhur-u ulemaya göre, mal ile yerine getirilen ibadetlerin hak sahiplerine ulaştırılmasında vekâlet vermek caizdir. [1]   Vekâlet, ya “Seni şu işi yapmaya vekil ettim.” gibi açıkça vekâlet verme anlamını taşıyan sözlerle olur ya da bu cümlelerde geçen tabirlere işaret ve delalet eden bir hâl ve tavırla gerçekleşmiş olur. [2]  Aslında efdal olan herkesin kendi kurbanını kendisinin kesmesidir. Çünkü Resûlullah Efendimiz (a.s.) kendi kurbanını kendisi kesmişti. [3] Ancak kurbanın kurban sahibinin hazır olmasına imkân olmadığı yerlerde kesilmesi hâlinde ise, kurban olarak kesilecek hayvanların kimin adına kurban edileceğinin işaret ve delalet yoluyla bilinmesi yeterlidir ve de kesilen kurbanlar geçerlidir. Kurbanını kestirmek üzere bir kuruma kurban bedellerini veren veya herhangi bir yolla havale eden bir Müslüman, delalet ve işaret yolu ile vekâletini vermiş demektir ve onun adına o kurumun kurbanı kesmiş olması yeterlidir.

[1] Vehbe Zuhaylî, El-Fıkhu’l-İslamî ve Edilletuhûlt; c. 5, s. 79.  Kitabu’l Fıkhı ale’l Mezahibi’l Erbaalt; , c. 3, s. 185

[2] Bedâiu’s-Senâî , c. 5, s. 67

[3]   A.g.e., c. 5, sh 79