Çocuklara davranış konusunda Kur’an ve sünnetten sahnelere baktığımızda çocuklara nasıl muamele etmemiz gerektiğini anlarız. Lokmân suresinde defalarca tekrarlanan “Yâ Buneyye!” yani “Ey Oğulcağızım!” tabiri, çocuklara yüreğin derinliklerinden gelerek yapılacak hitap tarzını bize öğretirken; küfürde ısrar eden, Peygamber olan babasıyla dalga geçen putperestlerle hareket eden oğluna karşı bütün merhamet ve şefkat hisleriyle dopdolu hitap tarzıyla seslenen Nûh (a.s.)’ın şu nidasından alacağımız büyük ibretler vardır.

Tufan başladığında, bu tufandan sadece gemiye binecek insanların kurtulacaklarını bilen Nûh (a.s.), o gün dalgalar arasında kalıp boğulacak oğluna tam bir babalık şefkati ile şöyle seslenmişti: “Yavrucuğum, gel, bizimle beraber (gemiye) bin! Kâfirlerle beraber olma!”[1] Ayetteki hitap tarzında fasık, facir, kâfir ve müşrik bile olsa evladın dışlanmaması, son haddine kadar ona sahip çıkma ve dışlamama gereğinin eğitimi ve edebi vardır. Bugün çok basit sebeplerle evladını dışlayan, onu ev ve ailesinden kovan, âdeta canavarların ağzına yem diye atan ailelerin varlığı bir gerçektir.

Ebeveynler olarak sabırla çocuklarımızla yakından ilgilenmeye devam etmemiz gerekir. Çocuklara yapılacak iyi muamele konularında Allah Resulü’nün şu uyarıları da kulaklarımıza küpe olmalıdır: Resûl-i Ekrem (s.a.v.) bir gün şöyle buyurdu: “Yazıklar olsun ahir zaman babalarına!” Bunun üzerine ashab sordu: “Yoksa müşrik mi olacaklar?” Peygamberimiz (s.a.v.) şöyle buyurdu: “Hayır, Müslüman kalacaklar; ama çocuklarına dini öğretmeyecek ve hatta çocukları dini öğrenmek istediklerinde onlara engel olacak ve onları dünya malı kazanmaya sevk edeceklerdir. İşte ben böyle babalardan uzağım; onlar da benden uzaktırlar.”[2], “Çocuklarınıza saygılı davranın, onlarla alay etmeyin, onlara hakaret etmeyin, aptal ve cahil gibi lakaplarla onları çağırmayın.”[3], “Çocuklara sevgi ve şefkatle davranmayanlar ve büyüklere saygı göstermeyenler bizden değildir.”[4] Allah en iyisini bilir.