Eşyada asıl olan mübahlıktır. Bu yüzden Kur’an ve sünnette sadece yenilmesi, içilmesi veya kullanılması caiz görülmeyen şeyler belirtilir, bunların dışında kalan şeylerin meşru olduğu bildirilir. Helali ve haramı belirleme yetkisi ise yalnız Allah ve peygamberine aittir.[1] Diğer insanlara böyle bir yetki verilmemiş, hatta buna kalkışanlar Kur’ân-ı Kerîm’de kınanmış[2] ve uyarılmıştır.[3] Bu nedenle, Allah’ın helal kıldığını haram, haram kıldığını helal kabul etmek büyük günahlardan ve hatta şirk sayılmıştır.[4] Kur’an ve sünnette helallerin tek tek sayılması yerine haram veya mekruh olan şeyler belirtilmekle yetinilmiştir. Mesela temiz ve yararlı olan gıdalar için “tayyibât”, pis ve zararlı gıdalar için “habâis” ifadesi kullanılmıştır.[5] Böylece bazı genel prensipler de konularak, İslam âlimlerine kıyas yoluyla hüküm çıkarma imkânı sağlanmıştır. Bu hükümler, “menfaatin celbi ve mazarratın def’i (yarar sağlama ve zararı önleme)” ilkesine dayanır.