Zaman, insanoğlunun en az sahip olduğu fakat en çok ihtiyaç duyduğu bir kavramdır. Bir servet kadar değerlidir fakat o kadar da hızlı tükenir. Zaman, insan üzerinde derin izler bırakan bir olgudur ve hercai bir şekilde harcanacak bir meta değil, farkına varılarak değerlendirilmesi lazım olan en kıymetli sermayedir.

İslam’da zamanın değeri o kadar önemlidir ki, buna işaret olmak üzere “zamana yemin ederek”[1] başlayan sure; “vakit”, “miad”, “ecel”, “saat” gibi zamana delalet eden birçok kelime vardır. Zamanın israfı, onu yerli yerince kullanmayarak, bir mirasyedi gibi, hiçbir faydası olmayan yerlerde tabiri caizse çarçur etmektir. Ancak sualde sorulan hususların bazıları bu anlamda değildir. Örneğin okumak, roman da olsa zamanı değerlendirmektir. Fakat dizi izlemek veya çarşı pazar gezmek, hakikaten bir dünya ve ahiret maslahatı taşıyan bir değer ifade ediyorsa yine israf sayılmaz. Ama sadece zaman öldürme düşüncesiyle bu yapılırsa, bu hâl bir mesuliyyet getirebilir. Nitekim gezmenin, görmenin ve neticesinden ibret alınmasının emrini Cenâb-ı Hak, Kur’ân-ı Kerîm’de şöylece veriyor: “Bunlar yeryüzünde gezip de kendilerinden öncekilerin sonunun nasıl olduğunu görmediler mi? Hâlbuki onlar, bunlardan daha güçlü idiler. Ne göklerde ne de yerde Allah’ı âciz bırakacak bir güç vardır. O, bilendir, güçlüdür.”[2] Dolayısı ile zamanı israf olacak yerde kullanmak günaha girmeye de sebep olur. Örneğin, yerine getirilmesi lüzumlu olan ibadetlerin yerine getirilmemesi, çalıştığı iş yerinde üzerine düşeni yapmayarak tembellikle saat dolduran bir insan, elbette zamanın gereğini yerine getirmediği için günah kazanmış da olur.